4
“ఇప్పుడు ఎలా ఉంది?” అని శ్వేత అడిగిన ప్రశ్నతో ఈ లోకంలోకి వచ్చా.
టైం 9:40 అయింది. వాళ్ళు ఎప్పుడు రూమ్ లోకి వచ్చారో నేను గమనించలేదు.
మాధవ్ నా వంక చూసి “కాస్త తగ్గినట్టుగా ఉందే.” అని అడిగాడు.
“చాలావరకు తగ్గింది.” చెప్పా.
నేను ఇడ్లీ తిని మూడో టాబ్లెట్ వేసుకున్నా. అదే మత్తు బిళ్ళ. ఆ టాబ్లెట్ వేసుకునేప్పుడు మాధవ్, శ్వేత ఇద్దరూ నా వంక చాలా జాగ్రత్తగా పరిశీలనగా చూసారు.
రెండు నిమిషాలు కూర్చుని, ఏదైనా అవసరమైతే ఫోన్ చేయమని అతని ఫోన్ నంబర్ శ్వేత కు ఇచ్చి అతను వెళ్ళిపోయాడు.
“ఏమంటున్నాడు?” అతను వెళ్ళిన తర్వాత శ్వేత ను అడిగా.
“దాదాపు ఓకే.” చెప్పింది.
“ముద్దు పెట్టుకున్నారా?”
“కుదరలేదు. కాని మా బాడీలు ఆ పార్ట్స్ తో సహా టచ్ అయ్యాయి.” నా వంక చూసి నవ్వి చెప్పింది.
“ఎలా చేసుకుందామని అనుకున్నారు?”
“తనే చెప్పాడు. ఆ స్లీపింగ్ పిల్ ప్రభావంతో నువ్వు నిద్రపోగానే మొదలెడదామని…నువ్వు ఓకేనా?”
“ఓకే.”
“థాంక్ యు డియర్.”
“మరి నెక్స్ట్ ఏమిటి?” ఉత్సుకతతో అడిగా.
“తెల్లవారు జామున దర్శనానికి మేము ఇద్దరం కలిసి వెళ్తున్నాం.”
“ఎన్ని గంటలకి వెళ్తారు?”
“షుమారు అయిదు గంటలకి.”
“వేడినీళ్ళు చెప్పు. చన్నీళ్ళు పోసుకోలేవు నువ్వు.” ఆవులిస్తూ చెప్పా. స్లీపింగ్ పిల్ ప్రభావం వల్ల నాకు నిద్ర ముంచుకు వస్తుంది.
“ఆల్రెడీ వచ్చేటప్పుడు వేడినీళ్ళు చెప్పే వచ్చా.” అంటుండగా తలుపు చప్పుడైంది.
శ్వేత లేచి వెళ్లి తలుపు తీసింది. మాధవ్ డ్రెస్ మార్చుకుని షార్ట్స్, టీ-షర్టు వేసుకుని వచ్చాడు. అతన్ని పరీక్షగా చూసా. మంచి రంగు. కండలు తిరిగిన శరీరం…ఆ కండల తాలూకు షేపు క్లియర్ గా కనిపిస్తుంది. టీ-షర్టు లో నుంచి విశాలమైన చెస్ట్ కొట్టవచ్చినట్టు కనిపిస్తుంది. కర్లింగ్ హెయిర్…సూపర్ గా ఉన్నాడు. తెలుగు మాట్లాడుతున్నప్పటికీ తెలుగు వాడిలా లేడు.
“ఇప్పుడు ఎలా ఉందండీ?” నా పక్కన కూర్చుని అడిగాడు.
“తగ్గిపోయింది.” ఆవులిస్తూ చెప్పా.
కళ్ళు మూతలు పడిపోతున్నాయి. వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ నాకు తెలియకుండానే నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయా.
ఎంతసేపు అలా నిద్రపోయానో తెలియదు కాని టాయిలెట్ కి వెళ్ళే అవసరం రావడంతో మెలకువ వచ్చింది. వాళ్ళ పని అయిందో లేదో…నేను ఏమైనా వాళ్ళని డిస్ట్రబ్ చేస్తానేమోనని అనుమానంతో కళ్ళు తెరవకుండా యుద్ధం జరుగుతున్న చప్పుళ్ళు వస్తాయేమోనని అయిదు నిమిషాలు ఎదురు చూసా. ఏ విధమైన సౌండ్స్ లేవు. అంతా నిశ్శబ్దం. నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరిచి చూసా. చీకటిగా ఉంది. రూమ్ లో లైట్ వేసి లేదు. బలవంతంగా కళ్ళు నులుముకుని లేచి కూర్చుని మొబైల్ కోసం బెడ్ మీద వెతికా. దొరకలేదు. కిటికీ అద్దాలలో నుంచి చాలా కొద్దిగా స్ట్రీట్ లైట్ వెలుతురు వస్తుంది. నిద్రలోనుంచి లేవడంతో ఆ కొద్ది వెలుతురుకే రూమ్ అంతా క్లియర్ గా కనిపిస్తుంది. బాత్రూం కి వెళ్ళడానికి మంచం దిగబోతూ పక్కకు చూసా. శ్వేత దుప్పటి కప్పుకుని పక్కనున్న రెండో బెడ్ మీద ఆదమరచి నిద్ర పోతుంది. నేను చప్పుడు చేయకుండా మంచం దిగి టేబుల్ మీద ఉన్న నా ఫోన్ తీసుకుని టైం చూసా. మూడునలభై. బెడ్ లైట్ స్విచ్ వేసా. వెలిగింది. మరి శ్వేత లైట్ తీసివేసి ఎందుకు పడుకుంది? మాధవ్ ఎప్పుడు వెళ్ళాడో? అనుకుంటూ తలుపు వైపు చూసా. డోర్ లోపల నుంచి గడియ వేసి, బోల్ట్ పెట్టి ఉంది. శ్వేత పడుకున్న రెండో బెడ్ మీద ఒక పక్కన బ్రా ఉంది. డ్రెస్, ప్యాంటీ మంచానికి ఇంకో పక్కన కింద పడి ఉన్నాయి. శ్వేత దగ్గరకు వచ్చి పరీక్షగా చూసా. జుట్టు రేగిపోయి ఉంది. మొఖాన బొట్టు లేదు. కింద పెదవి ఒక చోట కొద్దిగా వాచి ఎర్రగా రక్తం చిమ్ముతుంది. మెల్లగా పాదాల వైపుకు వెళ్లి దుప్పటి పైకి లాగి చూసా. నైటీ పైకి లేచిపోయి ఉంది. తొడల మీద రెండు చోట్ల పంటి గాట్లు క్లియర్ గా కనిపిస్తున్నాయి. తన తొడల్ని కొరకకుండా ఎవరూ దెంగలేరు…అంత కసిగా ఉంటాయి శ్వేత తొడలు. నైటీ కొద్ది గా పైకి జరిపి అక్కడ చూసా. హోల్ బాగా విచ్చుకుని ఉంది. పూపెదాలు వడలిపోయి పొడి పొడిగా వెళ్ళాడుతున్నాయి. జరిగింది అర్ధమైంది. యుద్ధం దిగ్విజయంగా పూర్తయింది. తృప్తిగా ఊపిరి పీల్చుకుని నైటీ కిందకు లాగి, దుప్పటి కప్పి, బెడ్ లైట్ ఆఫ్ చేసి నేను పడుకున్నా. అప్పటినుంచి నాకు నిద్ర పట్టలేదు.
నాలుగున్నరకి శ్వేత ఫోన్ లో అలారం మోగింది. శ్వేత లేచి అలారం ఆపివేసి గదిలో లైట్ వేసింది. ఇంతలో తలుపు మోగింది. తలుపు తీసి వేడి నీళ్ళు తీసుకుని తలుపు వేసింది. పట్టు చీర, బ్లౌజ్ మంచం మీద పెట్టుకుని బాత్రూం లోకి వెళ్ళింది. నేను లేచి చూసా. తను పడుకున్న మంచం మీది బెడ్ షీట్ నీట్ గా సరిచేసి ఉంది. కింద ఉండాల్సిన బ్రా, ప్యాంటీ లేవు. అరగంటలో కాలకృత్యాలు తీర్చుకుని, తలారా స్నానం చేసి టవల్ చుట్టుకుని వచ్చింది. శుభ్రంగా తుడుచుకుని లంగా కట్టుకునే సరికి తలుపు మోగింది. గబగబా వెళ్లి తలుపు వారగా తీసి తల బయట పెట్టి “ఒక్క నిమిషం మాధవ్!” అని తిరిగి తలుపు దగ్గరగా వేసి బ్రా, బ్లౌజ్ వేసుకుని తలుపు తీసింది.
నేను లేచానో లేదోనని మాధవ్ సైగలతో అడిగాడేమో “ఇంకా లేవలేదు.” అని గుసగుసగా చెప్పింది.
“అవును. ఆ టాబ్లెట్ సగం వేసుకుంటేనే విపరీతమైన నిద్ర వస్తుంది. ఫుల్ వేసుకుంటే ఇంతే.” అతను కూడా గుసగుసగా చెప్పాడు..
గాజుల చప్పుడయింది. “దర్శనానికి వెళ్ళేటప్పుడు ఏమిటిది…వదులు…” అని గట్టిగా అంది. “పిచ్చి పనులు చెయ్యొద్దు. ఇప్పడు మళ్ళీ స్నానం చెయ్యాల్సి వస్తుంది. అప్పుడు ఇక్కడే తెల్లారి పోతుంది.” శ్వేత గొణుగింది. కొద్ది సేపటికి రూమ్ లో లైట్ ఆరిపోయింది. తలుపు తీసి బయట తాళం వేసిన చప్పుడు వినిపించింది.
టైం చూసా. 5:10 అయింది. దూరం నుంచి వేదమంత్రాలు వినిపిస్తున్నాయి. కిటికీ తీసి చూసా. ఇంకా చీకటిగానే ఉన్నప్పటికీ స్ట్రీట్ లైట్ల వెలుగులో రోడ్డు అంతా క్లియర్ గా కనిపిస్తుంది. జనం బాగానే తిరుగుతున్నారు. శ్వేత, మాధవ్ లు కొత్త జంటలా రాసుకు పూసుకుంటూ ఒకరి భుజాలమీద ఒకరు చేతులు వేసుకుని నడుచుకుంటూ వెళ్తున్నారు. వాళ్ళు కనుమరుగు అయ్యేవరకు చూసి కిటికీ వేసి వచ్చి మంచం మీద పడుకున్నా…నిద్ర పట్టలేదు.
ఆరున్నరకి ఫోన్ చేసింది శ్వేత.
“దర్శనం అయిందా?” అడిగా.
“చాలా ఫ్రీగా ఉంది…గంట కూడా పట్టలేదు.” అని చెప్పి “నువ్వు లేచి ఎంతసేపైంది?” అడిగింది.
“పది నిమిషాలు అయి ఉంటుందేమో.” అబద్ధం చెప్పా.
“నేను కాసేపు ఉండి వస్తా గాని ఈ లోపు స్నానం చేసి రెడీగా ఉండు…బ్రేక్ ఫాస్ట్ కి వెళ్దాం”
“ఎంత సేపట్లో వస్తావు?”
“ఎలా చెప్పగలను…” అని చిన్నగా నవ్వి “డోర్ రాలేదని కంగారు పడొద్దు. మన గదికి బయట తాళం వేసి వచ్చాను. నేను వచ్చేవరకు వెయిట్ చెయ్యి.” అని కాల్ కట్ చేసింది.
నా మనసు మనసులో లేదు. ఏం జరిగింది? ఏం జరుగుతుంది? అర్ధం కాలేదు. ఇప్పుడు ఎక్కడకు వెళ్తుంది? ఏమో తను చెపితే గాని తెలియదు.
ఎనిమిది గంటలకల్లా నేను రెడీ అయ్యి శ్వేత రాక కోసం ఎదురు చూస్తున్నా. టైం తెలియకుండా ఉండడం కోసం పేస్ బుక్ ఓపెన్ చేశా. టైం గడిచిపోతూ ఉంది. ఎదురుచూపులు తప్ప శ్వేత మాత్రం రాలేదు. తొమ్మిది కూడా దాటిపోయింది. నాకు ఆకలి మొదలైంది. టైం గడుస్తున్న కొద్దీ నాలో టెన్షన్ ఎక్కువవుతుంది. దర్శనం అయిపొయింది డైరక్ట్ గా రూమ్ కి రాకుండా ఎక్కడికి వెళ్ళింది…రాత్రి పని అయింది కదా. అందుకోసమైతే కాదు. మరి ఎక్కడికి వెళ్లినట్టు. ఇంతసేపా. పది కూడా దాటిపోయింది. నా మనసు కీడు శంకించడం మొదలు పెట్టింది. బయటకు వెళ్దామంటే డోర్ బయట తాళం వేసి ఉంది. ఏం చెయ్యాలి అని అలోచిస్తున్నంతలో తాళం తీస్తున్న చప్పుడు వినిపించింది. ఆటోమేటిక్ గా నా కళ్ళు టైం మీదకు వెళ్ళాయి. పది ఇరవై. తను లోపలకు రాగానే మదపు వాసన గుప్పుమని ముక్కు పుటాలను అదరగొట్టింది. పట్టు చీర పూర్తిగా నలిగిపోయింది. ఏం జరిగిందో అర్ధం చేసుకున్నా. ఒక్కసారిగా నన్ను గట్టిగా వాటేసుకుని ముద్దుల మీద ముద్దులు పెట్టి “సారీ ఆనంద్! కొద్దిగా లేట్ అయింది.” అని చెప్పి చీర, బ్లౌజ్ విప్పి నిర్లక్ష్యంగా మంచం మీదికి విసిరేసి కేవలం పెట్టీకోట్ తో బాత్రూం లోకి వెళ్ళింది. రొమ్ములు ఎర్రగా కందిపోయి ఉన్నాయి. బాత్రూం లోకి వెళ్తుంటే పెట్టీకోట్ వెనుకవైపు ఇంకా తడి ఆరని ఆ మరకలు రెండు స్పష్టంగా కనిపించాయి. నా గుండె క్షణకాలం ఆగి మరలా కొట్టుకోవడం మొదలుపెట్టింది. నా మొడ్డ నిగడదన్నింది.
బాత్రూం లోనుంచి బయటకు రాగానే అడిగా “మాధవ్ రూమ్ కి వెళ్ళావా?” అని.
“అతను వెళ్ళిపోతున్నాడు ఆనంద్. అందుకని…” టవల్ తో ఒళ్ళు తుడుచుకుంటూ చెప్పింది. గుడారం లాగా ఉన్న నా షార్ట్స్ వైపు చూసి ముసిముసిగా నవ్వుకుంది.
“రెండు నెలల తుప్పు వదలగొట్టినట్టున్నాడుగా…” తన బంగారం వైపే చూస్తూ అడిగా. మాధవ్ ది బాగా పెద్దదనుకుంటా…పూకు చాలా ఛండాలంగా తయారైంది.
“ఊ…” అని తల వంచుకుని చెప్పింది.
“శ్వేతా…” అంటూ సంతోషం పట్టలేక తనను బలంగా వాటేసుకుని గిరగిరా తిప్పా.
“ఆనంద్! ఏమిటిది? మరీ ఇంత సంతోషమా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.
“అవును శ్వేతా. ఆ ఫీలింగ్ ని మాటల్లో చెప్పలేను.”
తను డ్రెస్ వేసుకుని రెడీ అవుతుండగా “అయితే రాత్రి చేసుకోలేదా?” ఏమీ తెలియనట్టు అడిగా.
“రాత్రిది రాత్రే…ఇప్పటిది ఇప్పుడే. పెళ్ళాం ఊళ్ళో లేదంట.” ప్యాంటీ వేసుకుంటూ చెప్పింది. “రాత్రి తన రూమ్ కి వెళ్దాం అన్నాడు గాని రాత్రి వేళ రానని చెప్పా. అందుకే ఇక్కడే నీ పక్కనే…” అని డ్రెస్ వేసుకుంది.
“ఇప్పుడు వాళ్ళ రూమ్ లో కూడా చేసుకున్నారా?”
“అవును. లేకపోతే ఎప్పుడో దర్శనం అయిపోతే ఇప్పటిదాకా ఏం చేస్తాను?” అని ఒక్క ముక్కలో చెప్పింది.
తను పది నిమిషాలలో డ్రెస్ వేసుకుని రెడీ అయి “నువ్వు కూడా డ్రెస్ చేసుకో…బ్రేక్ ఫాస్ట్ కి వెళ్దాం. నాకు పిచ్చ ఆకలిగా ఉంది.” అని చీర, బ్లౌజ్ సూట్ కేస్ లో సర్దుకుంది.
బ్రేక్ ఫాస్ట్ అయ్యాక రూమ్ కి వెళ్తూ చెప్పా “మనం థాయిలాండ్ నుంచి వచ్చిన తర్వాత ఈ రెండు నెలల నుంచి నీ వాలకం చూస్తే ఇక్కడ అసలు ఒప్పుకోవేమో అనుకున్నా. ఎలాగైతేనేం ఆ స్వామి దయవల్ల నీ మనసు మారింది. ఇక కంటిన్యూ చెయ్యి.”
“చూద్దాం.”
“మరో మూడు రోజుల్లో మనం ఊరు వెళ్తున్నాంగా. అక్కడ వీలు కుదురుతుందేమో చూడు. ఎందుకంటే అక్కడ మనం షుమారు రెండు మూడు వారాలు ఉండవలసి వస్తుంది. ఎవ్వరు దొరికినా వదలొద్దు.”
“అక్కడి పరిస్థితిని బట్టి చూద్దాం. ఇబ్బందులు ఏమీ లేకపోతే ఓకే.” అని పాజిటివ్ గానే చెప్పింది.
“థాంక్ యు శ్వేతా.” అని గట్టిగా లాగి ముద్దు పెట్టుకున్నా.
“ఆనంద్…ఏమిటిది. నడిరోడ్డుమీద.” అంటూ నన్ను వదిలించుకుని దూరంగా జరిగింది.
రూమ్ కి వెళ్లిన తర్వాత శ్వేత అన్నీ సర్దుతూ ఉండగా చెప్పా “రేపు నేను భువగిరి వెళ్ళవలసిన పని ఉంది. నాకు ఇవ్వాళ ఖాళీయేగా…రమ్మంటాడేమో ఆ క్లైంట్ కి ఫోన్ చేస్తా. రమ్మంటే వెళ్ళి ఆ పని చేసుకుని వస్తా. మళ్ళీ రేపు ప్రత్యేకంగా ఇక్కడిదాకా రావలసిన పని తప్పుతుంది.”
శ్వేత కళ్ళెత్తి ఒకసారి నా వైపు చూసి తిరిగి తన పనిలో మునిగిపోయింది.
నేను మా క్లైంట్ మల్లారెడ్డి కి కాల్ చేశా. ఆయనకు చాలా అవసరం ఉందనుకుంటా…వెంటనే బయలుదేరి రమ్మని బ్రతిమాలాడు.
“సరే శ్వేతా. ఆయన రమ్మన్నాడు. నేను వెళ్తా.” అని పెద్దగా చెప్పా.
శ్వేత చేస్తున్న పని ఆపి నా దగ్గరకు వచ్చి “మరి నేనేం చెయ్యాలి?” అని సీరియస్ గా అడిగింది.
శ్వేత కళ్ళలోకి చూసాక నా ఆలోచన చెప్పాలంటే భయం వేసింది. అయినా చెప్పక తప్పదు కాబట్టి నా మనసులోని ఆలోచన చెప్పా. “నువ్వు సాయంత్రం వరకు ఇక్కడే ఉండు. రాత్రి ఏడెనిమిది గంటలదాకా చూడు. రాత్రిలాగా ఎవరైనా లైన్ అయితే ఈ నైట్ కూడా ఎంజాయ్ చెయ్యి. ఈ లోపు నేను వచ్చేస్తా. ఎవ్వరూ కుదరలేదా….డిన్నర్ చేసి బస్ లో ఇంటికి వెళ్ళిపో.”
నా కళ్ళలోకి కళ్ళు పెట్టి చూస్తూ “ఇంత షార్ప్ గా ఎలా ఆలోచిస్తావు ఆనంద్!” అని అంది. అది ఎగతాళి అనుకోవాలో, పొగడ్త అనుకోవాలో తెలియలేదు.
నా పక్కన కూర్చుని భుజం మీద తలపెట్టి “ఈ సారికి మాధవ్ తో అనుభవించిన సుఖం చాలు. నేనూ నీతో వస్తా.” అని కూల్ గా చెప్పింది.
“అదేమిటి శ్వేతా. నేను వెళ్తున్నదే నీకు అవకాశం ఇద్దామని.”
“ఏమో! నువ్వు లేకుండా భయం బాబూ.”
“ఇక్కడ భయం ఏముంటుంది? అయినా నేను వచ్చేస్తాగా.”
“ఆనంద్! మరోసారి ఆలోచించు. కరక్టేనా.”
“ఏమీ ఆలోచించకు. అంతా సవ్యంగానే జరుగుతుంది.” అని దగ్గరకు తీసుకుని ధైర్యం చెప్పా.
లంచ్ చేసిన తర్వాత తనకు మరోసారి ధైర్యం చెప్పి నేను భువనగిరి బయలుదేరా. మొత్తం అరగంట జర్నీ. భువగిరి చేరుకోగానే శ్వేత కి ఫోన్ చేశా. నిద్రపోతుందనుకుంటా…ఎత్తలేదు.
మల్లారెడ్డి నన్ను సాదరంగా ఆహ్వానించాడు. నాతో అతని అవసరం అలాంటిది. నాకు కమ్యూటర్ ఆపరేటర్ ని అప్పచెప్పాడు. నేను పనిలో పడిపోయేసరికి టైం తెలియలేదు. అయిదు గంటలకి తనే కాల్ చేసింది.
“మీ ఫ్రండ్ సునీల్ కనిపించాడు.”
“నిజమా? మాట్లాడావా?” చెప్పలేనంత సంతోషంతో అడిగా.
“తను మాట్లాడిస్తే మాట్లాదదాంనే అనుకున్నా. కాని తను నన్ను చూడలేదు. నాకు మాట్లాడాలంటే ధైర్యం చాలలేదు.”
“ఎంతపని చేసావు శ్వేతా. ఇప్పుడే వాడికి ఫోన్ చేసి చెబుతాను ఉండు. నేను వచ్చేవరకు నీకు తోడుగా ఉండమని.”
“వద్దొద్దు.” కంగారుగా చెప్పింది.
“నీకు తెలియదులే నువ్వూరుకో. ఆ సంగతి నేను చూసుకుంటాగా.” అని కట్ చేశా.
నేను వెంటనే సునీల్ నంబర్ కి కాల్ చేశా విషయం చెప్పి నేను వచ్చేవరకు శ్వేత కు తోడుగా ఉండమని చెప్పా.
పది నిమిషాల తర్వాత శ్వేత నంబర్ నుంచి కాల్ వచ్చింది.
“సునీల్ వచ్చాడు. నాకు తోడుగా ఉండమని చెప్పావంటగా.” శ్వేత చెప్పింది.
“అవును శ్వేతా. నేను వచ్చేసరికి ఏ టైం అవుతుందో. ఇద్దరూ వెళ్లి భోజనం చేసిరండి.” అని చెప్పా.
కాసేపు మాట్లాడి ఫోన్ పెట్టేసింది శ్వేత.
మల్లారెడ్డి నాకు మంచి భోజనం అరేంజ్ చేసాడు.
మల్లారెడ్డి లుంగీ కట్టుకుని నాకు కూడా ఒకటి ఇచ్చాడు. నేను వద్దని చెప్పి వెళ్లి కాళ్ళు, చేతులు కడుక్కుని వచ్చా.
ఇద్దరం భోజనం చేసి మరల వర్క్ లోకి వెళ్లాం. అప్పటికే పెట్టె సిగరెట్లు అయిపోయాయి.
రాత్రి పది గంటలైనా పని కాలేదు. చిన్నచిన్న ఎర్రర్స్ చాలా చికాకు పెడుతున్నాయి. శ్వేత ఆలోచనలతో వర్క్ మీద దృష్టి పెట్టలేకపోతున్నా. అయినా ఎలాగైనా పని పూర్తికావాలని మొండిగా కూర్చున్నా. మల్లారెడ్డి కూడా నాకు తోడుగా కూర్చున్నాడు.
పదకొండు గంటలకి శ్వేత కాల్ చేసింది “ఏమిటి ఇంకా రాలేదు?” అని.
విషయం వివరించి “నేను వీలైతే వస్తా. లేదంటే లేదు. మీరు పడుకోండి” అని చెప్పా.
నిద్ర ఆపుకోలేక “ఈ పూటకు ఆపేద్దాం సార్. రేపు చూసుకోవచ్చు.” చెప్పాడు మల్లారెడ్డి.
“మీరు పడుకోండి.” అని సింపుల్ గా ఒక మాట చెప్పి నా పని నేను చేసుకుంటున్నా.
ఆయన సోఫాలో పడుకుని పావుగంటలో నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయాడు. ఆపరేటర్ కూడా వెళ్ళిపోయాడు.
చిన్నపిల్లాడిలా మల్లారెడ్డి కలవరిస్తుంటే నాలో నేనే నవ్వుకుని సోఫా వైపు చూసి ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడ్డా. మల్లారెడ్డి ఒంటి మీద లుంగీ పక్కకు జరిగింది. మూరెడు పొడవుతో నల్లగా నిగనిగ లాడుతున్న మల్లారెడ్డి మొడ్డ పై కప్పుకేసి చూస్తూ ఊగుతుంది.
ఏదో కలగంటున్నట్టు ఉన్నాడు. బూతులు కలవరిస్తున్నాడు. కాసేపటికి ఆ పలవరింత ఆగిపోయింది. స్లోగా మొడ్డ దిగిపోయింది.
వాలిపోయిన తర్వాత కూడా అది నా దాని అంత ఉంది. చూడడానికి ఆ సీన్ చాలా బావుంది.
టైం చూసా. మూడు ఇరవై. కొద్దిగా టీ తాగి ఒకసారి బయటకు వచ్చి సిగరెట్ వెలిగించా. శ్వేత ఏం చేస్తుందో? మనసంతా అక్కడే ఉంది. సునీల్ కి ఆపిచ్చి బాగా ఎక్కువ. ఈ నైట్ వాడు శ్వేత ను వదలడని పూర్తి నమ్మకంతో ఉన్నా.
రాత్రంతా వదలకుండా ఆ సాఫ్ట్వేర్ తో కుస్తీ పడుతూనే ఉన్నా. తెల్లవారి పోయింది. ప్రాబ్లం మాత్రం సాల్వ్ కాలేదు.
అయిదు దాటాక శ్వేత కు కాల్ చేశా. తను ఎత్తలేదు.
ఒక టీ తాగి బయటకు వచ్చి సిగరెట్ వెలిగించా. శ్వేత కాల్ చేసింది.
“హలో…అప్పుడే నిద్ర లేచావా?” తనే అడిగింది.
“అసలు నిద్రపోతే కదూ లేవడానికి?” చెప్పా.
“సిగరెట్ తాగుతున్నావా?”
“అవును.”
“తాగు…తాగు. అలాగే ఎదో ఒకరోజుకి పనికిరాకుండా పోతావు.”
“అది నువ్వు ప్రతిసారీ చెప్పే మాటేగా. రాత్రి బాగా గడిచిందా?”
“నువ్వు అనుకున్నట్టు ఏమీ జరగలేదు. సునీల్ మంచం మీద నిద్రపోతే, నేను కింద నిద్రపోయా. అంతే.”
“శ్వేతా! ఎందుకలా జరిగింది?”
“నన్ను అడుగుతావే? నీ ఫ్రండ్ ని అడుగు.” అని కాల్ కట్ చేసింది.
నేను ఏమిటేమిటో ఊహించుకున్నా. అక్కడ ఏమీ జరగలేదు.
కాని శ్వేత చెప్పేది నమ్మబుద్ది కాలేదు. తను అబద్ధం చెబుతుందేమోనని అనిపించింది.
ఆరున్నరకి సునీల్ కాల్ చేసాడు. “ఏమిట్రా రాత్రంతా రాలేదు?” అని.
“మైనర్ ఎర్రర్స్ చికాకు పెడుతున్నాయిరా.”
“ఇప్పుడైనా వస్తున్నావా?”
“ఏం? నీకేమైనా పని ఉందా?”
“హైదరాబాద్ వెళ్ళాలి.”
“సరే ఒక పని చెయ్యి. శ్వేత ని నా దగ్గర వదిలిపెట్టి వెళ్ళు.”
శ్వేత కూడా సేం ప్రొఫెషన్ కాబట్టి తను డీబగ్ చేయగలదేమోనని ఆశతో చెప్పా.
ఏడు గంటలకి మల్లారెడ్డి లేచాడు.
నా అవతారం చూసి “సార్! మీరు రాత్రంతా నిద్రపోలేదా?” అని ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.
“నిద్రదేముందిలే రెడ్డిగారూ.” తేలికగా కొట్టిపారేసా.
ఇద్దరం స్నానం చేసి బయటకు వెళ్లి బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసి వచ్చాం.
మరలా కంప్యూటర్ దగ్గర కూర్చున్నా. రాత్రి పని జరిగలేదని శ్వేత చెప్పిన మాట ఎంతవరకు నమ్మాలి? ఎంత వద్దు అనుకున్నా నా ఆలోచన అంతా అటే ఉంది.
తొమ్మిది గంటలకి సునీల్ కాల్ చేసాడు “ఊళ్లోకి ఎంటర్ అయ్యాం. ఎక్కడికి రావాలి?” అని .
నేను క్లియర్ గా అడ్రస్ చెప్పి రోడ్డు మీదకు వచ్చా. మల్లారెడ్డి రూమ్ లోనే ఉన్నాడు. పది నిమిషాల్లో సునీల్ కారు నా ముందు ఆగింది. ఇద్దరూ కిందకు దిగారు. ఇద్దరూ చాలా ఫ్రీగా ఉన్నారు. ఎంత అబ్జర్వ్ చేసినా కూడా వాళ్ళ ముఖాలలో తప్పు చేసిన ఆనవాళ్ళు కూడా ఎక్కడా కనిపించలేదు.
ఇద్దరి ముఖంలో ఫీలింగ్స్ బాగా స్టడీ చేశా. వాళ్ళ బాడీ లాంగ్వేజ్, పేస్ ఫీలింగ్స్ ని బట్టి పని జరిగిన ఆనవాళ్ళు మచ్చుకైనా కనిపించలేదు. అయినా ఏదో అనుమానం.
“లోపలికి వెళ్దాం.” అని సునీల్ తో చెప్పా.
“సారీరా. ఏమనుకోవద్దు. చాలా అర్జెంటు.” అని చెప్పి శ్వేత ను నాకు అప్పగించి తను వెళ్ళిపోయాడు.
కనీసం లోపలికి కూడా రాకుండా వెళ్తున్నాడంటే వీడు నాకు ముఖం చూపించలేక పోతున్నాడా?
“శ్వేతా!” అని శ్వేతను పిలిచా. స్లోగా తలెత్తి చూసింది.
“రాత్రి ఏం జరిగింది?” అని అనుమానంగా అడిగా.
“నీ ఫ్రండ్ పెద్ద పోటుగాడని చెప్పావు. ఒట్టి బుద్ధావతారం.” సన్నగా నవ్వుతూ చెప్పింది.
“అంటే….!” లోపలికి నడుస్తూ అన్నా.
“ఏముంది. తను మంచం మీద పడుకున్నాడు. నేను నేల మీద పడుకున్నా. వస్తాడేమోనని రాత్రంతా ఎదురు చూశా. తెల్లవారింది గాని అయ్యగారు మాత్రం మంచం దిగలేదు.” నా పక్కనే నడుస్తూ చెప్పింది.
“శ్వేతా! నువ్వంటున్నది నిజమేనా?” బాధగా అడిగా.
“ఏం పాపం! ఈ అయ్యగారికి బాధగా ఉందా?”
“ఉండదా మరి. ఎన్నెన్ని ఊహించుకున్నానో!”
“మీ ఫ్రండ్ ని నమ్ముకుంటే బాగా అయ్యిందిగా. ఇక సునీల్ విషయం మర్చిపో.”
“ఇంకోసారి ట్రై చేయవచ్చులే…వదిలేసెయ్.” మెల్లగా చెప్పా.
“మళ్ళీనా! పొరపాటున కూడా ఆ బుద్ధావతారం ప్రసక్తి నా దగ్గర తీసుకురావద్దు.”
రూమ్ దగ్గరకు వచ్చేసరికి ఆ మాటలు ఆపేసి “చిన్న చిన్న ఎర్రర్స్ విసిగిస్తున్నాయి.” అని మాట మార్చా.
“నీక్కూడా అర్ధం కాలేదా?” ఆశ్చర్యంగా నా కళ్ళలోకి చూసింది.
“ఏం చేస్తాం మైండ్ మైండ్ లో లేక…”
“సరే…సరే. కళ్ళు ఏమిటి అలా ఎర్రగా చింత నిప్పులలాగా ఉన్నాయి? రాత్రంతా అసలు నిద్రపోలేదా?” అని అడిగింది.
“చిన్న సమస్యే గదా! సాల్వ్ అవుతుందేమోనని మొండికేసి కూర్చున్నా.”
“అయినా కాలేదు. అంతేనా?” అని చిన్నగా నవ్వింది.
ఇంతలో రూమ్ లోనుంచి మల్లారెడ్డి బయటకు వచ్చి “ఈ అమ్మాయేనా మీ భార్య?” అని శ్వేత ను చూస్తూ అడిగాడు.
“అవును. శ్వేత.” అని ఇటువైపు తిరిగి “మల్లారెడ్డి గారు. ఈ కంపెనీ ప్రొప్రైటర్” అని శ్వేత కి పరిచయం చేశా.
మల్లారెడ్డి చెయ్యి చాచి శ్వేత కి షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చాడు. శ్వేత ఆయన్ని రెండుసార్లు కిందనుంచి పైదాకా చూసి చెయ్యి కలిపింది.
“మీ ఆయన రాత్రి వచ్చేసేవాడే. నా కారణం వలెనే ఆగిపోయాడు. రాత్రి గుడిలో ఒక్కదానివీ ఎలా ఉన్నావో…పాపం.” సూటిగా శ్వేతనే చూస్తూ చెప్పాడు.
“ఒక్క దానిని ఏమీ లేనులే సార్. అనుకోకుండా ఈయన ఫ్రండ్ కనిపించాడు. రాత్రి అతనే నాకు తోడుగా పడుకున్నాడు. లేకపోతే భయంతో చచ్చేదాన్ని.”
శ్వేత మాటలకి ఉలిక్కిపడి ఆమె కళ్ళలోకి అయోమయంగా చూసా.
తను మాట్లాడిన దానిలో తప్పు ఏమిటో శ్వేతకు అర్ధమైనట్టుంది.
“వాళ్ళ ఆవిడ చాలా మంచిది. రాత్రి పన్నెండు గంటలదాకా కబుర్లు చెబుతూనే ఉంది.” అని వెంటనే తన తప్పును సరిచేసుకుంది.
శ్వేత సమయస్పూర్తిని మనసులోనే మెచ్చుకున్నా.
“మా శ్వేత మంచి టాలెంటెడ్. మీ ప్రాబ్లం తప్పకుండా సాల్వ్ చేస్తుంది.” మల్లారెడ్డితో చెప్పా.
“పాపం! సార్ రాత్రంతా నిద్ర కూడా లేకుండా కష్టపడ్డాడు. అయినా ఫలితం లేదు. నీ చెయ్యి పడితే చిటికెలో సాల్వ్ అయిపోవాలి.” శ్వేతను చూస్తూ చెప్పాడు.
శ్వేత చిరునవ్వు నవ్వింది.
“బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసావా?” అని శ్వేత ను అడిగా.
చెయ్యలేదని చెప్పింది.
“అయ్యో! ఇప్పటిదాకా టిఫిన్ చెయ్యలేదా? ఇప్పుడే వస్తానుండండి.” అని మా మాట కోసం కూడా చూడకుండా బైక్ వేసుకుని బయలుదేరాడు.
ఆయన అలా వెళ్ళగానే శ్వేతను దగ్గరకు తీసుకుని వాటేసుకున్నా. ఇంతలో హఠాత్తుగా తలుపు తెరుచుకుంది. మల్లారెడ్డి.
ఆయన్ను చూసి గబాల్న దూరంగా జరిగింది శ్వేత.
“సారీ.” అని నాకు చెప్పి శ్వేత వైపు తిరిగి “టిఫిన్ ఏం కావాలో అడుగుదామని వచ్చా.” మెల్లగా చెప్పాడు.
“ఒక ఉల్లి దోశ. పూరి.” చెప్పింది స్వాతి.
“కాఫీ కాని…టీ కాని.”
“కాఫీ చాలు.”
అతను వెళ్ళిపోయాడు. నేను కూడా బయటకు వెళ్లి అతను దూరంగా వెళ్ళాక లోపలికి వచ్చి “నిజం చెప్పు శ్వేతా. రాత్రి నిజంగా పని జరిగలేదా?” అని శ్వేత ను నిశితంగా పరిశీలిస్తూ అడిగా.
“ఆనంద్! అంటే నీ ఉద్దేశ్యమేమిటి? నేను అబద్ధం చెబుతున్నానా?” కోపంగా అడిగింది.
“నా ఉద్దేశ్యం అది కాదు శ్వేతా.”
“ఏది కాదు. ఇంక ఆపండి. నాదీ బుద్ది తక్కువ. మగాళ్ళ బుద్ధులు ఇలాగే ఉంటాయని తెలిసి కూడా నీ మాటల్ని నమ్మాను చూడు…నన్ను నేను చెప్పుతో కొట్టుకోవాలి.” శ్వేత కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి.
నేనేం తప్పు మాట్లాడానో నాకు అర్ధం కాలేదు. కాని పరిస్థితి సీరియస్ గా మారుతుందేమోనని భయంతో శ్వేత ను దగ్గరకు తీసుకోబోయా. తను విదిలించి కొట్టింది.
“సారీ శ్వేతా. నిన్ను బాధపెట్టాలని అలా అడగలేదు.” అని తన చేతులు పట్టుకున్నా.
తనేం మాట్లాడకుండా ముక్కు ఎగబీలుస్తూ కూర్చుంది.
బైక్ సౌండ్ వినపడి తను కళ్ళు తుడుచుకుంది. మల్లారెడ్డి లోపలికి వచ్చి బ్రేక్ ఫాస్ట్ టీపాయ్ మీద పెట్టి వెళ్లి వాటర్ బాటిల్ తీసుకువచ్చాడు.
శ్వేత బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసిన తర్వాత తనతో పాటు మేము కూడా కాఫీ తాగాం. ఒక సిగరెట్ వెలిగించి సాఫ్ట్వేర్ లో సమస్యలని శ్వేతకి వివరంగా చెప్పా.
చాలా శ్రద్ధగా విని తన డౌట్స్ అడిగింది. నేను చెప్పాక తన పని మొదలుపెట్టింది. తను కంప్యూటర్ మీద వర్క్ చేస్తుంటే నేను పక్కనే కూర్చుని చూస్తూ ఉన్నా.
నాకు తెలియకుండానే నిద్ర వచ్చి నాలుగైదు సార్లు ముందుకు తూలా. శ్వేత నా వైపు తిరిగి “ఈ వర్క్ నేను చూస్తాను గాని…మీరు వెళ్లి కాసేపు ఆ సోఫాలో పడుకోండి.” అని వినయంగా చెప్పింది.
“పర్లేదులే…” అని నేను అక్కడి నుంచి లేవలేదు.
మరి కొద్దిసేపటికి నేను తూలి ముందుకు పడబోతే శ్వేత పట్టుకుంది.
“చెప్పను గదా…పడుకోమని.” అని తను లేచి, నన్ను చెయ్యి పట్టుకుని పైకి లేపి సోఫా దగ్గరకు తీసుకెళ్ళింది. ఈసారి అడ్డు చెప్పలేకపోయా.
సోఫాలో కూర్చుని తనివితీరా శ్వేతనే తదేకంగా చూస్తూ ఉన్నా.
తనకు ఇష్టం లేకున్నా బలవంతంగా తప్పు చేయించా. తనకెలా ఉందో గాని తన ముఖంలో కనిపిస్తున్న ఆ కాంతి చూస్తే నాకైతే పిచ్చ హ్యాపీగా ఉంది.
“మీరొచ్చి ఇటు కూర్చుని మీ డౌట్స్ చెప్పండి.” అని మల్లారెడ్డితో చెప్పింది.
అతను లేచి వెళ్లి నేను ఖాళీ చేసిన చైర్ లో కూర్చున్నాడు.
శ్వేత ముఖాన్ని తనివితీరా చూసుకుంటూ నాకు తెలియకుండానే నిద్రలోకి జారిపోయా.
భళ్ళున శబ్దమైతే మెలకువ వచ్చింది.
“పాపం! రాత్రంతా నిద్రలేదు.” మల్లారెడ్డి మాటలు లీలగా వినిపించాయి.
“అయ్యో బంగారం లాంటి కప్పు పగిలిపోయింది.” శ్వేత మాటలు.
“కప్పుదేముంది…మరొకటి కొనుక్కోవచ్చు.” మల్లారెడ్డి అన్నాడు.
వాళ్ళు ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. నేను మరలా నిద్రలోకి జారిపోయా.
అలా ఎంతసేపు పడుకున్నానో తెలియదు. మెలకువ వస్తే కళ్ళు తెరిచి చూసా. రూమ్ లో ఎవ్వరూ లేరు. టైం రెండు దాటింది. బహుశా ఆకలేసి మెలకువ వచ్చి ఉంటుందని అనుకున్నా. లేచి ఒళ్ళు విరుచుకుని వీళ్ళు ఎక్కడికి వెళ్లి ఉంటారు అనుకుంటూ డోర్ దగ్గరకు వెళ్ళి లాగా. రాలేదు.
వీళ్ళు నన్ను రూమ్ లో పెట్టి డోర్ లాక్ చేసి ఎక్కడకు వెళ్లి ఉంటారు. కొద్దిగా అనుమానం వచ్చింది. కొంపదీసి వీళ్ళిద్దరికీ లింక్ కుదరలేదు కదా!
ఇంతలో డోర్ లాక్ తీస్తున్న చప్పుడైతే వెళ్లి సోఫాలో పడుకున్నా.
పట్టీల చప్పుడైతే కదలకుండా పడుకున్నా. వచ్చింది శ్వేత అని పట్టీల చప్పుడు ను బట్టి అర్ధమైంది. ఒక్కటే వచ్చిందా…ఇద్దరూ వచ్చారా? అర్ధం కాలేదు. ఎలాంటి మాటలు వినిపించడం లేదు.
నేను నిద్ర పోతున్నాను అనుకుందేమో నా నుదుటి మీద శ్వేత ముద్దు పెట్టింది. శ్వేత ఒక్కటే వచ్చింది అని అర్ధమైంది. గుప్పుమని సోప్ వాసన వచ్చింది. నేను “ఊ…”అని బద్ధకంగా అంటూ కళ్ళు తెరిచా. నా మీదకు ఒంగి ఉన్న శ్వేత ఉలికిపడి కళ్ళు పెద్దవి చేసి “ఆనంద్! నువ్వు మెలకువగానే ఉన్నావా?” అని ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.
“మంచి నిద్ర పాడుచేసి మళ్ళీ అదేం ప్రశ్న?” అని శ్వేత చూసి “ఏమిటి ఇంత ఫ్రెష్ గా ఉన్నావు?” శ్వేత నడుము మీద చెయ్యి వేసి దగ్గరకు లాక్కుంటూ అడిగా.
తను నన్ను విదిలించుకుని దూరంగా జరిగి “అలా బాత్రూం కి వెళ్లి ఫ్రెష్ అయి వచ్చాలే.” అని లేచి వెళ్ళింది.
తన కళ్ళలోకి చూసి నవ్వి “టైం ఎంతయింది?” అని అడిగా.
“రెండుం పావు” అని చెప్పి “నువ్వు ఇంత మొద్దు నిద్ర పోవడం పెళ్ళయిన తర్వాత మొదటిసారి చూస్తున్నా.” కళ్ళు గుండ్రంగా తిప్పుతూ చెప్పింది.
నేను నవ్వి అటూ ఇటూ చూసి “ఈ రెడ్డి గారు ఎక్కడ?” అని అడిగా.
“లంచ్ తీసుకు రావడానికి హోటల్ కి వెళ్ళాడు.” ఆయన్ని ఏకవచనం లో సంబోధించడం క్యాచ్ చేశా. వచ్చినప్పుడు చాలా మర్యాదగా, గౌరవంగా మాట్లాడింది.
“ప్రాబ్లం సాల్వ్ అయిందా?” అడిగా.
“నువ్వే చూడు.” అని చూపించి “ఇంత చిన్న లాజిక్ ఎందుకు పట్టుకోలేకపోయావు?” అని అడిగింది.
“చెప్పానుగా…మనసంతా నీ మీదే ఉందని. పోన్లే ఎలాగైతేనేం సాధించావు. రెడ్డిగారికి చూపించావా?”
“చాలా సార్లు టెస్ట్ చేసి చూసుకున్నాడు. పాత ఎర్రర్ ఒక్కటి కూడా రాలేదు. చాలా హ్యాపీగా ఫీల్ అయిపోయి నన్ను తెగ మెచ్చుకున్నాడు.”
“ఈ పని అయ్యేదాకా ఆయన కూడా ఇక్కడే, నీ పక్కనే కూర్చున్నాడా?”
శ్వేత నా వంక ఎగాదిగా చూసింది.
“ఇక్కడే కూర్చున్నాడు.” అటువైపు తిరిగి చెప్పింది.
ఆదివారం కావడంతో మల్లారెడ్డి చికెన్ తీసుకుని వచ్చాడు. ముగ్గురం సుష్టుగా తిన్నాం.
సిగరెట్లు లాగించి ఒక గంటసేపు సాఫ్ట్వేర్ ఆయన చేతే రన్ చేయించి, అన్ని రకాల ఎంట్రీలు వేయించి ఆయన సాటిస్ ఫై అయిన తర్వాత మేము బయలుదేరాం.
“ఏమంటున్నాడు మల్లారెడ్డి?” కొంత దూరం వెళ్ళాక అడిగా.
“బాగా సాటిస్ ఫై అయ్యాడు.” శ్వేత చెప్పింది.
“నేనడుగుతుంది సాఫ్ట్వేర్ గురించి కాదు.”
శ్వేత ఒక్కసారిగా సీరియస్ గా నా వైపు చూసింది. తర్వాత ఏమనుకుంటో ఏమో “మల్లారెడ్డి నీ క్లైంట్ ఆనంద్. అతని దగ్గర నేను చీప్ గా బిహేవ్ చేస్తే నీకు ఆయన దగ్గర విలువ ఏముంటుంది.” వీలైనంత కూల్ గా చెప్పింది.
“నన్ను లోపల పెట్టి డోర్ లాక్ చేసి వెళ్తే ఎంజాయ్ చేసారేమో అనుకున్నా.”
“అదేం లేదులే. నువ్వు రోడ్ చూసి డ్రైవ్ చెయ్యి.” అని ఏడుపు గొంతుకతో చెప్పింది. శ్వేత కళ్ళలో తడి చూసి నాకు నోట మాట రాలేదు. ఇంటికి వెళ్ళేవరకు నేను మరో మాట మాట్లాడలేదు.