హాయ్ రీడర్స్, నేను మీ చరణ్. నా కథ రాస్తున్నప్పుడు చాలా సంతోషంగా ఉన్నాను. కథలో నేను ఏమైనా తప్పులు రాస్తే దయచేసి నన్ను క్షమించండి. ఈ కథ నా సొంత అనుభవం. మీ అందరికీ నచ్చేలా చేయడానికి నేను కథను కొంచెం మరింత మార్చను. కాని కథ 100% నిజం మరియు వాస్తవమైనది.
నేను ఆ రోజుల్లో ఖమ్మం లో Computer science నేర్చుకుటూ ఒక చిన్న రూం లో అద్దెకు వుంటుండే వాడిని. ఒక రోజు నా రూంకి సూర్ప పేట నుండి మా ఫ్రెండ్ వాళ్ళ sister ‘అన్నయ్యా ‘ అంటూ వచ్చింది. ఆమెకు నేనంటే ఎంతో అభిమానం. దగ్గరి ఊరికి వెళుతూ నన్ను చూసి పోదామని వచ్చానని చెబితే కొన్ని రోజులు వుండ మన్నాను.
అమ్మతో కలిసి భోంచేసి పడుకోండి పోయాను , పూర్తిగా శారీరకంగా , మానసికంగా అలసిపోవడం వలన వెంటనే నిద్ర పట్టేసింది. పొద్దున్నే 7 గంటలకు మెలకువ రాగా , లేచి రెడీ అయ్యి ఆఫీస్ కు బయలు దేరడానికి బయటకు వచ్చాను, సరిగ్గా అదే టైం లో పక్కింటి వాకిలి కూడా తెరుచుకొంది అందు లోంచి బయటకు వచ్చిన అతన్ని చూసి షాక్ అయ్యాను.
నేను కాలేజ్ నుండి వచ్చేసరికి మా ఇంట్లో మా మమ్మీ ఫ్రెండ్ ఒక ఆంటీ వుంది. నన్ను చూడగానే, ‘రావయ్యా రా. నీకు నూరేళ్ళు. ఇప్పుడే నువ్వు వస్తే నన్ను కాస్త మా ఇంటి దగ్గర దిగబెడతా వని అనుకుంటున్నాను’ అంది.
ట్రెయిన్ రావడానికి ఇంకా మూడుగంటలు టైముందనడంతో అతడి బుద్ది ఇమ్మిడియట్ గా చీరల మీదికి పోయింది. చీరలమీదికి అంటే కొనడానికనుకునేరు.ఏ రంగు చీరయినా ఆడదాని బొడ్డుపైకి ఎత్తడం వరకూ మాత్రమే అతడు ఆలోచించేది. ఈ ఆలోచన రావడం తడవు అతడి కళ్లు ప్లాట్ ఫాం చుట్టూ వెదికాయి. పంచకట్లనీ, ప్యాంట్ గాళ్లనీ ఏరి అవతల పడేస్తే దాదాపు పది చీరలూ,నాలుగయిదు లంగా ఓణీలు అతడి కంటబడ్డాయి. వాటిని చూడగానే అతడి ప్రాణం వుసూరుమంది. ఎందుచేతనంటే ఈ దేశంలో ఎన్నో రకాల చీరలు, వాటిలోని బిళ్లలు అనవసరంగా స్టాక్ ఉండి పోతున్నాయనీ వాటికి తగ్గ పని లేదనీ అతడి విచారం. ఈ విషయం చాలా కాలంగా ఆలోచిస్తున్నాడు గాని…ఈ దేశంలో స్టాక్ ఉండిపోయిన బిళ్లల్ని సాగులోకి ఎలా తేవాలా అని ఎంత ఆలోచించినా మార్గం కనిపించి చావడం లేదతడికి. ఆ విషయం అలా ఉంచి ఈ మూడుగంటల లోపల ఏదో ఒక చీరని బొడ్డువరకూ ఎత్తితేగాని లాభం లేదని నిశ్చయించుకున్నాడు.